Als het gaat om kinderen met mogelijke stotter-, stem- of gehoorproblemen, hangt de organisatie van het onderzoek een beetje af van de leeftijd.

Peuters en kleuters komen mee binnen met mama en papa (dus bij voorkeur met beide ouders). Terwijl het kind alvast mag spelen, praat de logopedist uitgebreid met de ouders, mogelijk aangevuld met het invullen van enkele vragenlijsten of detectieinstrumenten (zie onderzoek).

Vervolgens gaat de logopedist spelen met het kind om zodoende het spreken te kunnen observeren en beoordelen. Terwijl hij/zij speelt met het kind, doet de therapeut een aantal metingen. Het kind is zich hier doorgaans niet of nauwelijks van bewust.

Dan worden de observaties en metingen zorgvuldig besproken met de ouders en worden deze gegevens samengelegd met de informatie die de ouders zelf al gaven. In sommige gevallen kan er beslist worden een observatieperiode in te lassen alvorens er beslissingen worden genomen.

Tenslotte krijgen de ouders uitleg en advies over de mogelijke opties.

Logopedisten zijn bedreven met het verkrijgen van spreekstalen van jonge kinderen. Zij hebben m.a.w. ervaring in het uitlokken van spraak en taal bij kinderen. Ouders maken zich wel eens zorgen dat het kind misschien niets zal willen of durven zeggen bij de eerste kennismaking. Logopedisten weten doorgaans zeer goed om te gaan met mogelijke onwennigheid, schaamte of spreekvrees van jonge kinderen. Vaak kunnen zij ook al heel wat afleiden uit beperkte uitingen van een kind. En er wordt ook behoorlijk wat tijd uitgetrokken om het kind de kans te geven, langzaam aan wat los te komen of te wennen…

Voor ietwat oudere kinderen (ongeveer vanaf de lagere schoolleeftijd, maar dit is geen onwrikbare regel) loopt het onderzoek in grote lijnen gelijk aan dit bij jongere kinderen, al zijn er enkele kleine verschillen.
Het kind komt mee naar het onderzoek. We praten eerst met mama en/of papa (liefst beide), zonder dat het kind daarbij aanwezig is. Vervolgens worden de rollen omgekeerd en praten we individueel met het kind. Meestal gaat het om een losse babbel (over hobby's, vakantie, school…), een stukje hardop lezen en het samen invullen van enkele vragenlijsten voor kinderen (zie ook onderzoek). Is het kind hiertoe in staat, dan wordt er mogelijk ook al wat gepraat over zijn of haar probleem. De rest van het onderzoek gebeurt zoals bij jongere kinderen: samenleggen van de verkregen gegevens, uitleg en informatie, en adviezen omtrent de mogelijke verdere aanpak.

Bij tieners of adolescenten hangt de aanpak van het onderzoek sterk af van de leeftijd en mate van zelfstandigheid van de cliënten in kwestie. In vele gevallen komen zij met beide of een van de ouders op onderzoek, en loopt het onderzoek grotendeels zoals hierboven beschreven.
Bij jongeren die al alleen of op eigen initiatief langskomen kan het onderzoek verlopen zoals bij volwassen cliënten (zie hieronder). Al naargenlang de noodzaak of het nut kan met hen worden besproken of er ook gesprekken met de ouders moeten worden gepland.

Volwassen cliënten komen alleen of met hun partner. Er wordt eerst geluisterd wat de precieze klacht is. Dan volgt een uitgebreid vraaggesprek waarin de therapeut zoveel mogelijk precieze informatie tracht te verkrijgen over het ontstaan, de precieze verschijnselen, de historiek, beïnvloedende factoren, impact op het functioneren, enz. (zie hiervoor bij onderzoek en behandeling). Gezien het belang, wordt er nogal wat tijd uitgetrokken voor dit gesprek, zodat dit rustig kan gebeuren en alle relevante onderwerpen aan bod kunnen komen.

Wanneer het om een klacht van stotteren of broddelen gaat, bepaalt de logopedist aan de hand van een spontaan gesprek en een leestekst de stotterernst. Aanvullend worden ook een aantal gestandaardiseerde vragenlijsten voorgelegd, bijvoorbeeld om de spreekattitude te taxeren.

Tenslotte leggen we alle informatie bij elkaar en bespreken we dit grondig. De cliënt krijgt een advies. Als er therapie wordt geadviseerd, dan wordt de inhoud van deze therapie alvast in grote lijnen besproken.